Homo homini lupus est.
Чалавек чалавеку – воўк.
Першы ў гэтую праўду хрэст
маіх дзён
разьвіваў сувой.
А пасьлей –
хто хацеў, хрысьціў
ці вадою, ці безь яе,
й крыўд набрала я до у трысьці –
у жыцьці,
аж яшчэ стае.
Глуха шасталі дні – сьцяблы:
па зіме –
зноў сяўба... жніво...
Не збываўся тых слоў палын
«Чалавек чалавеку – воўк».
Не гублялі іх чары рук,
сэрца
ў кратах крывых рабрын...
На сваім я гарбе ўгару
узьняла іх,
праўдзівых,
тры.
Ды, ўсе ў белі,
ішлі вітаць
і лагчыны й сады
мой сум.
Сіняй руняй плылі жыта,
асыпалі мне ўсьлед расу.
Ападаў
на мае сьляды,
па расе,
дрэў барвовых ліст,
спавіваў,
як брылі гады,
ў чар нязвыклы маё
«калісь».
Прытулю
да вачэй далонь –
...і ўжо межаў відаць слупы.
Дзіў,
што іншы ўсё,
што было,
церушыць мне на вейкі
пыл...
I,
паціснуўшы пальцы вясьне,
хай на ростань зь ёй
не пара,
я шпурляю ў ігрушаў сьнег:
«Чалавек чалавеку – брат!»
1964, Нью-Ёрк.
|
|
